Ένα λίγο πιο σοβαρό άρθρο: καταναλωτικές συνήθειες

Με λίγα λόγια, θα ήθελα να περιγράψω πως οι καταναλωτικές μας συνήθειες έγιναν στη σημερινή εποχή κάτι το εμπορεύσιμο. Μια εταιρεία που δραστηριοποιείται στην αγορά και θέλει να πουλήσει τα προϊοντα της, τα οποία δεν είναι είδη πρώτης ανάγκης για να τα αγοράζουν όλοι, θέλει πληροφορίες για να ξέρει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Πληροφορίες όπως τι ηλικίας άνθρωποι αγοράζουν τα προϊοντα της, με τι ασχολούνται, τί μισθό παίρνουν και πόσα χρήματα αντέχουν να ξοδέψουν για ένα προϊον, για ποιους λόγους επιλέγουν τα προϊοντα της, για ποιους λόγους επιλέγουν ανταγωνιστικά προϊοντα της ίδιας κατηγορίας, πόσο μεγάλη απήχηση έχει στους καταναλωτές της η διαφήμιση που κάνει, κλπ... Όλες αυτές οι πληροφορίες που χρειάζεται μια επιχείριση σήμερα για να προωθήσει στοχευμένα τα προϊοντα της και να πετύχει μεγάλες πωλήσεις αποτελούν παράλληλα και προσωπικά δεδομένα των καταναλωτών τα οποία καλύπτονται από ένα πλαίσιο προστασίας από το νόμο.

Μια επιχείριση μπορεί με έμμεσους τρόπους να συλλέξει τα δεδομένα αυτά χωρίς να σκοντάψει πάνω στο νόμο. Κάθε φορά που απαντάμε σε ερωτηματολόγια, πατάμε like στο facebook σε σελίδα με μαρκες της αγοράς και στα προϊοντα τους, κλπ, δίνουμε feedback σε αυτήν την εταιρεία. Ένας άλλος τρόπος που φαίνεται να ευδοκιμεί και στη χώρα μας είναι και τα ιδιωτικά club καταναλωτών. Ο ενδιαφερόμενος συμπληρώνει τα στοιχεία του με αρκετή λεπτομέρεια και γίνεται μέλος στα club αυτά για κάποιο χρονικό διάστημα. Να σημειωθεί εδώ ότι για να έχει συνέπεια και ακρίβεια το δείγμα που καταγράφεται, η συνδρομή πρέπει να διαρκεί για ορισμένο χρονικό διάστημα. Και επίσης, τα μέλη είναι περιορισμένα για να έχει δυνατότητα το club να μετρήσει τα δεδομένα που συλλέγει. Το νέο μέλος, λοιπόν, αγοράζει έναντι κάποιου μικρού τιμήματος νέα προϊοντα μιας εταιρείας που ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει στο εμπόριο και γράφει μια κριτική γι αυτά. Το άτομο που συμμετέχει στο εγχείρημα αυτό, γίνεται αντικείμενο μελέτης ως προς τις καταναλωτικές του συνήθειες. Ένας καθηγητής μου στη σχολή, μάλιστα, μας είχε πει ότι ένα δείγμα 1000 ανθρώπων από όλη τη χώρα είναι αρκετό για να δείξει στις διάφορες εταιρείες που περίπου κινούνται οι καταναλωτικές επιλογές των 10.000.000 Ελλήνων.

Αφού παρουσίασα επιδερμικά το θέμα, θα ηθελα να θέσω 2 θέματα στην προσοχή σας. Πρώτον, το κατα πόσο δεχόμαστε να αποτελέσουμε ένα στατιστικό δεδομένο για την εκάστοτε εταιρεία είναι κάτι που πρέπει κανείς να σκεφτεί με σοβαρότητα. Αν τα προσωπικά μας δεδομένα, δηλαδή μια πτυχή της προσωπικότητάς μας είναι κάτι που ελευθερα θέλουμε να μοιραστούμε με την εκάστοτε εταιρεία της οποίας τα προϊοντα αγοράζουμε, κανείς δεν μας εμποδίζει να το πράξουμε. Οι πρακτικές που περιέγραψα ΔΕΝ είναι παράνομες (τουλάχιστον στη βασική τους μορφή). Ωστόσο, καλό είναι να γνωρίζουμε και να κάνουμε συνειδητά επιλογές που επηρεάζουν τη ζωή μας. Δευτερον, όταν επιλέγουμε να μοιραστούμε αυτά τα δεδομένα με οποιοδήποτε φορέα, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στην πολιτική διαχείρισης των προσωπικών μας δεδομένων. Πρέπει να μαθουμε δηλαδή, αν ο φορέας αυτος θα ''μοιραστεί" με τη σειρά του τις προσωπικές σας πληροφορίες με τρίτους. Θα έχετε προσέξει κάθε φορά που κάνετε εγγραφή σε ένα site για παράδειγμα, πως σας λέει ότι οι πληροφορίες που δίνετε δεν θα χρησιμοποιηθούν περαιτέρω και από τρίτους. Γι αυτό, καλό είναι όλοι μας να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Όσοι ενδιαφέρονται για περισσότερες πληροφορίες, μπορούν να ρίξουν μια ματιά και στα παρακάτω άρθρα:

• http://itlaw.wikia.com/wiki/Consumer_Privacy_Bill_of_Rights
• http://www.atg.wa.gov/uploadedFiles/Home/Safeguarding_Consumers/Consumer_Issues_A-Z/Corporate_Responsibility/PrivacyPolicy1.pdf
• http://blogs.findlaw.com/free_enterprise/2013/08/collecting-customer-data-3-legal-ways-to-do-it.html
• http://www.nolo.com/legal-encyclopedia/best-practices-collecting-online-consumer-data.html